W tym salonie nie ma miniaturowej szopki, dzieciątka w żłobie i Maryi oraz Józefa nieopodal.

Jest aura Natalii LL – patronki wyzwolenia. Artystki, która własną cielesność i erotyzm przedstawia na własnych warunkach. Patrzy sama na siebie i dzieli się tym obrazem, wyabstrahowana od męskiej perspektywy i spojrzenia, które uprzedmiotawia. W tle nie leci „To właśnie miłość” lub Frank Sinatra. Gęstniejące powietrze zwabia do środka tego świata, ale równocześnie ustanawia podświadome, nieprzekraczalne granice. Witajcie.

Na kilka dni przed WIELKIM DNIEM kobieta powinna oddać się szałowi przygotowań – climax tej tradycji, rezultat ciężkiej pracy to niezapisany w żadnej ustawie, ale powszechnie uświadomiony obowiązek. Jedna pozycja z wielu, które można wykreślić z listy, a potem żyć normalnie, czyli nadal być podstawowym trybikiem w mniejszej i większej komórce społecznej. Robienie rzeczy dla innych przestaje być oznaką szlachetności, jest przymusem.

Koło się zamyka. Owoce pracy są dla osoby, która je wykonała. Jest tym kim chce, jedyną inicjatorką. Ktoś może powiedzieć, że też talerzem. Dlaczego nie można nim zostać? Pogrążyć się w celebracji. W godzinie, w której wskazówki zegara nieubłaganie wybijają kolejne sekundy i minuty, a inni czekają, można się położyć, spróbować i poprzeżywać.

Tradycje nie są po to by ich przestrzegać. Nie odpowiadają na nasze potrzeby, wymuszają jedynie określone zachowania. Są po to by je udoskonalać. By się nad nimi pochylić, zobaczyć, jak działają. Obrus należy sprawnym ruchem wyciągnąć. Wszystko co spadnie na ziemie w swoim tempie, wedle własnego poczucia estetyki i przyzwoitości, można poukładać z powrotem na stole. Można, ale nie trzeba.